Dat ik nou uitgerekend verliefd ben geworden op Xavi. Hij kost me bereveel energie, en ik besteed dagelijks erg veel uur aandacht aan de energieke Spanjaard. Denk je dat ie daar dan eens moe van wordt? no way…Meneertje is niet te stoppen!! Hij gaat maar door…
Mocht je nu denken: ” Nou, nou, moet dat nou zo, hou je dat niet liever voor jezelf…?” Voor alle vragenden; ik heb het hier over onze hond, Xavi, de Dalmatier. Hij komt uit Spanje, waar een hondenleven weinig zoniet niets waard is, waar je naast asiels ook dodingstations hebt. Daar kun je je hond legitiem in laten slapen, als je van hem af wilt, als ie niet meer een schattige pup is, als ie onhandelbaar is geworden, als ie je teveel geld kost, gewoon omdat je erop uitgekeken bent, zomaar dus. Maar ook zwervers komen er terecht. Gevangen door hondenvangers. Ja echt!!! ik geloofde het eerst ook niet. Maar toen ik me er in verdiepte las ik dat het honden overschot dmv dodingstations opgelost wordt. Niet iedereen brengt zijn dier daar naartoe. Gelukkig niet!!! maar men kijkt in Spanje over het algemeen toch anders tegen een dierenleven aan dan hoe wij dat doen.
Een dierenorganisatie genaamd A.C.E. (Animal Care Espana) zet zich in om dieren uit dodingstations te halen en hun leven te redden. In de dodingstations verblijven de dieren er een week, 7 dagen. Gedurende die 7 dagen kunnen ze gered worden, al gaat dat vaak moeizaam en is er sprake van bureaucratie. Aan het doden van de dieren wordt geld verdient, dus een dier vrijkopen moet wel wat opleveren. Alle honden zitten bij elkaar; gewonde honden, zieke honden, bange honden, reutjes, loopse teefjes, zwangere teefjes, teefjes die in de dodingstation hun puppy’s krijgen (en die ook gewoon ingeslapen worden), gewonde zwakke en zieke dieren krijgen geen tot nauwelijks medische verzorging, ze krijgen er geen tot nauwelijks eten of drinken. De hokken zijn koud en kil en vies. De dieren zijn bang, in angst, kunnen niet vatten wat er met ze gebeurd en gebeuren gaat.
Met andere woorden: een regelrechte Hel voor honden.
Onze 16 jaar oude Dalmatier Balou was kort voor deze ontdekking op internet, overleden. Een jaar daarvoor hadden we al afscheid moeten nemen van onze andere Dalmatier Spetter, onze lieve oertrouwe reu die door acuut nierfalen het leven niet meer redde.
Ik was in rouw, in rouw om het verlies van mijn honden. Het was ook zo stil in huis, kinderen overdag naar school, manlief naar het werk. Ok ik kon lekker doorwerken, maar bleef verdrietig. Dus dan ga je al gauw op internet kijken naar honden. En ik zag er een heleboel, een heleboel leuke, geschikte trouwe viervoeters.
Met dieren heb ik altijd de nobele instelling ze te willen redden. Een puppy bij een fokker vandaan is niet aan mij besteed. Een dier een tweede, derde of zelfs vierde kans geven vind ik voor mij als dierenvriend een kleine moeite!! Voor Spetter waren wij in zijn 1e levensjaar zelfs zijn 6e thuis! (En gelukkig is dat ook zo gebleven)
Toen ik A.C.E. ontdekte stond mijn doel vast: Als we weer een hond zouden nemen, dan moest ie bij A.C.E. vandaan komen.
Niet lang daarna passeerde Xavi op de internetsite van A.C.E. de revue. Een Dalmatier, zonder bijzondere trauma’s, tragedies, gewoon weggedaan omdat ie niet meer zo’n schattige pup was. Een Dalmatier!! En wat was ie leuk…leuke video erbij, leuke foto’s, geen afwijkende dingen op te merken, gewoon een superschatje en o wat is ie mooi!! Wij kennen Dalmatiers, weten wat voor type honden het zijn, niet de makkelijkste, maar wel heel leuk, eigenzinnig, eigenwijs, leergierig, nieuwsgierig en vol energie!!
Voor we het wisten was het balletje gaan rollen en hadden we onze interesse in deze hond kenbaar gemaakt. Xavi heette toen nog Remy, en zou onze nieuwe hond worden!! -wordt vervolgd-
Noe Noe Kids 